-
Hoe Vangelis’ Conquest of paradise, me terugbrengt naar de Efteling
Hoor ik Vangelis met Conquest of paradise, dan zit ik weer op de achterbank van mijn ouders’ auto. We staan voor de Efteling. Het is 1992 en we rijden onder de slagbomen van het net geopende Efteling Hotel door. Nondeju, jij herinnert je dat, dat in 1992 was? Nee, maar ik zocht net op wanneer het Efteling Hotel is geopend, en tadaa: dat blijkt 1992 te zijn geweest. We waren al fervent bezoeker van de Efteling, maar dit was een jaar dat we niet naar het buitenland op vakantie gingen. Om toch ergens naartoe te gaan, en mij goed geëntertaind te houden die zomer, besloten mijn ouders om alle pretparken…
-
Even over ‘vrijheid’, knuffelen en Kerstmis
De eerste kerst zonder mijn moeder en ook de eerste met onze dochter van bijna 6 weken oud Hoe dubbel ik het hier schrijf, precies zo dubbel voelt het ook nu. Bovenop deze twee ingrijpende, levensveranderende gebeurtenissen leven we temidden van het Corona-virus. Die ellendeling die menigeen dit jaar beroofde van geluk, van leven, van dierbaren, vrijheid, speciale momenten en ook juist van momenten die we, doordat we ‘allemaal’ zo’n mooi, rijk, vrij leven hebben, normaliter niet zozeer als speciaal ervaren. Het is onzer aller standaard om naar buiten te kunnen wanneer we willen, elkaar te kunnen zien en elkaar te kunnen knuffelen. Ik zie het als normaal dat ik…
-
Gecondoleerd én gefeliciteerd – Mijn zwangerschap zonder mama
Haar kleinkind heeft ze nooit mogen ontmoeten en dat doet me elke dag pijn. Zowel voor mama, voor Laia als voor mezelf.
-
‘We’ zijn in verwachting (intro)
De eerste post in mijn categorie Barcelona Baby Diaries schreef ik al op 25 maart 2020, twee dagen nadat we erachter kwamen dat we in verwachting waren. Het is nu 20 december en nu pas publiceer ik ‘m. Er is ontzettend veel gebeurd dit jaar, en naast dat we in maart zwanger raakten, en we daar over the moon mee waren, werd onze blijde verwachting vrij hard overschaduwd door COVID en al haar gevolgen. Vrij kort nadat we wisten dat we zwanger waren, ging Barcelona in lockdown én ging het heel slecht met mijn moeder in Nederland. Hoe blij we ook waren, we hebben eigenlijk de eerste 22 weken niet…
-
‘Zonder woorden’, zou mama zeggen
Terwijl ik naar ‘onze’ – ik zeg nog steeds ‘onze’- accountant typ dat ik het nog steeds zo bizar vind om dingen met de rekening van mijn moeder te betalen, dreunt het weer keihard binnen dat mama er niet meer is. Ineens bedenk ik me dat ik echt liever voor mezelf mag zijn. Het is 20 juli pas 3 maanden geleden dat ik haar kwijtraakte, de belangrijkste vrouw in mijn leven. Mijn moeder, de vrouw waarmee ik zo vaak mot had, zo vaak van mening verschilde, maar toch lief had boven alles. Ze was toch mijn moedertje – de persoon die ik belde als ik er ECHT even serieus doorheen…
